Kiel mi malsukcesis krei junularan asocion por Irlando

Antaŭ unu jaro, ideon havis mi. Mi ofte esperantumis kun junuloj el multaj landoj, sed neniam kun iuj el mia lando, Irlando. Ja ekzistas nacia asocio, sed ĝi nur havas unu klubon en tuta lando, kaj kiel multaj esperantaj kluboj ĝi estis malgranda kaj maljuna. Honeste, la monataj renkontiĝoj ne vere estis interesaj kaj mi pli ofte iris al internaciaj renkontiĝoj ol renkontiĝoj en mia urbo. La klubo similas pli al rondo de amikoj ol nacia asocio, do kiam novuloj venis, neniu vere bonvenigis ilin aŭ provis reteni ilin. Pro tio, multaj homoj nur venis unufoje kaj ne plu poste.

Delonge mi rimarkis ke renkontiĝoj de junuloj estas pli amuzaj kaj amikemaj ol renkontiĝo kun okdek-jaraĝuloj. Renkontiĝo de junuloj kaj maljunuloj havas tre malsamajn etosojn kaj oni devas uzi novajn metodojn por allogi junulojn. Ankaŭ komencantoj bezonas pli da helpo kaj subteno ĉar ili ofte estas nervozaj kiam ili unue alvenas. Per Amikumu, mi vidis ke estis multaj esperantistoj en mia urbo (Dublino, la ĉefurbo de Irlando) kiuj ne iris al la maljuna renkontiĝo. Eble ili preferus ion pli junece? Do mi decidis provi krei asocion por junaj esperantistoj en Irlando, kiu espereble estontece iĝus landa sekcio de TEJO (oni nur bezonas tri membrojn por iĝi landa sekcio, do mi opiniis ĉi tiu celo estis atingebla).

Mi komencis varbi ĉie interrete, ĉe Fejsbuko, Tvitero, Telegramo, Redito ktp. Mi verkis artikolon ĉi tie kaj ĉe Libera Folio. Mi ricevis pozitivan reagon kaj la afiŝoj estis popularaj sed ĉiuj reagoj venis de eksterlandanoj. Fakte kelkaj eksterlandanoj volis aliĝi, sed ĉar ili ne loĝis en Irlando, ili ne povis veni al la renkontiĝo, do mi opiniis ke estus senutila se ili aliĝus. Multaj irananoj volis aliĝi, eble ili mislegis la nomon. Mi eltrovis ke la plej efika metodo estis kontakti homojn per Amikumu. Tiel mi certas ke ili loĝas sufiĉe proksime por veni al la eventoj kaj homoj pli emas respondi al persona invito.

Mi kreis telegraman grupon (al kiu 3 aliaj homoj aliĝis) kaj fejsbukan grupon (al kiu 15 aliaj homoj aliĝis). Kvankam la telegrama grupo ne estis sukcesa kaj neniu krom mi afiŝis tie, mi ĝojis pri la fejsbuka grupo. 15 estas multaj homoj, pli ol mi atendis. La ĉefa regulo estis ke oni devis loĝi en Irlando (nacieco ne gravis) kaj preferinde esti en la TEJO-aĝo aŭ proksime (eble poste mi estus pli severa, sed en la komenco estis fleksebleco). Mi ofte afiŝis kaj komentis dulingve (esperante kaj angle) por komenci diskuton, sed malofte ricevis respondon.

Mi kontaktis aliajn homojn por demandi pri siaj spertoj kaj espereble ricevi konsilon. Stela, el La Bona Renkontiĝo estis tre helpema kaj eĉ preparis filmeton por mi. Oni rekomendis al mi kontakti iujn kiuj revivigis la junularan movadon en sia lando, sed ili ne donis multe da konsilo. Sed krom tio, estis malfacila. Neniu en TEJO povis helpi ĉar neniu respondecas pri Landa Agado en Eŭropo dum la pasintaj du jaroj. Oni eĉ petis ke mi respondecu pri tiu, sed kiel iu kiu neniam estis en landa sekcio povus konsili al aliaj landaj sekcioj kaj solvi iliajn problemojn? Mi devas ricevi la konsilon antaŭ ol mi povas oferti ĝin.

La nacia asocio ne estis helpema kaj plejparte ignoris mian strebon. Kiam mi petis aliron al ĝia fejsbuka paĝo por varbi la novan grupon, la respondeculo ignoris mian peton aŭ respondis malprecize. Mi devis multfoje peti ĝis ŝi finfine akceptis sed eĉ tiam mi devis atendi kelkajn semajnojn ĉar ŝi diris ke fejsbuko ne funkcias en sia komputilo. Verŝajne ŝi opiniis ke la paĝo apartenis al ŝi kaj ne volis kundividi la potencon kun iu alia.

La fejsbuka grupo

Mi planis la unuan renkontiĝon por sabato posttagmezo en kafejo. Mi pensis ke homoj estas okupitaj dum la semajno, sed pli liberaj dum la semajnfino kaj kafejoj estas malfermaj kaj bonvenaj lokoj. Do, mi kreis fejsbukan eventon kaj invitis homojn. Tri homoj diris eble kaj unu diris ke li venos, kiu laŭ mi estus tre bona komenco. Tiu sabato, mi iris al la kafejo, sed neniu ĉeestis. Do, mi decidis atendi . . .  kaj atendi . . . kaj atendi. Post dek minutoj mi mendis trinkaĵon, post dudek mi komencis legi libron kaj post unu horo mi ĉesis atendi kaj revenis hejmen malespere. Kun almenaŭ unu aŭ du homoj, oni povas babili kaj havi grupeton, sed sole oni ne povas fari ion.

Do, mi reprovis. Denove mi trovis belan kafejon, meze de la urbocentro kaj facile atingebla per publika transporto. Mi elektis taŭgan tempon kaj tagon, sabato posttagmezo, kiam homoj kutime havas libertempon kaj emas viziti la urbocentron. Denove mi afiŝis pri la renkontiĝo, verkis allogan preskribon kaj sendis unuopan inviton al ĉiu membro. Sed tiu fojo neniu eĉ respondis al la invito, do mi nuligis ĝin.

Mi kontaktis la grupon por demandi kial oni ne venis kaj kio ŝanĝindas? Iu diris ke la semajnfino ne taŭgas ĉar oni ofte vojaĝas kaj vizitas aliajn lokojn, sed ĉiuj estas en la urbo dum la semajno. Do, por la tria renkontiĝo, mi elektis trinkejon por merkredo vespero. Ne ĉiuj ŝatas trinkejojn, sed ĉar mi laboras plentempe, mi nur liberas vespere kaj tiutempe trinkejoj estas la solaj lokoj por renkontiĝi. Alia bona helpilo aperis kiam Duolingo aldonis la eblecon krei eventojn por lernantoj per sia lingvo. Teorie, tiu estis perfekta ĉar mi povus atingi multajn novajn homojn kiuj volas praktiki la lingvon. Duolingo estas tre populara retejo por lerni Esperanton kaj tiuj homoj ofte serĉas homojn por plibonigi sian parolnivelon.

Ĉi-foje mi sukcesis kaj naŭ homoj venis. Mi estis tre feliĉa pri tiu sukceso, ni babilis dum kelkaj horoj kaj ĝuis la sperton. El tiuj, kvin estis el germana familio kiuj vizitis Irlandon por du semajnoj, do kompreneble ne venis al sekvontaj renkontiĝoj. Sed estis tre plaĉa babili kun familio de denaskuloj kaj la aliaj partoprenantoj sufiĉe bone regis la lingvon. Fakte la esperantistoj en Irlando estas tre internaciaj, la plimulto naskiĝis eksterlande. La avantaĝo estas ke la grupo estas pli internacia kaj interesa, se ĉiuj estus irlandanoj, estus malpli emo uzi la nedenaskan lingvon. Sed la malavantaĝo estas ke multaj el ili translokiĝis al alia lando, do la grupo ofte perdis membrojn.

Sed mi pensis ke kvar homoj povus esti la bazo por grupo kaj el tiuj ni kreskos. Do, kun espero mi planis la sekvontan renkontiĝon en la sama loko kaj tempo (ĉar tiam evidente pli taŭgis). Sed neniu venis. Sidi sole en trinkejo kun nur biero kiel kompanio estas vere malespera afero kaj tre seniluziĝis min. Estas tre facila diri “oh reprovu denove” sed la honto vere elĉerpis min. Mi prenis la lastan de mia energio kaj espero kaj provis unu lastan fojon. Mi kontaktis ĉiujn, varbis per Fejsbuko, Tvitero, Duolingo sed neniu eĉ respondis al la invito. Mi vidis ke la provo malsukcesis, do mi nuligis la eventon kaj restis hejme.

Do, dum kvar monatoj mi provis aranĝi kvin eventojn sed nur unufoje iu ajn eĉ venis. Mi kreis fejsbukan grupon kun relative alta nombro da membroj sed apenaŭ iu aktiveco. Post kelkaj monatoj, mi denove kontaktis la homojn por vidi ĉu eble nun ili pli emas aktiviĝi, sed nur du homoj eĉ respondis. Eksterlandaj esperantistoj ofte demandas min pri la grupo kaj bedaŭras pri la malsukceso. Sed iuj uzis la malsukceson por hontigi min. Kelkfoje kiam mi proponis aŭ demandis pri io en la komitato de TEJO, iuj respondis ke preferinde mi fokusiĝu pri la movado en Irlando antaŭ ol mi komentu pri TEJO. Unu estrarano de TEJO tre ŝatis moki min kaj se mi iam malkonsentis kun li, li moke demandus “sed kie estas la nova irlanda sekcio?” Li opiniis ke mia malsukceso estis tre ridinda kaj malvalorigis mian opinion. Oni ofte renkontas tiajn homojn en la vivo, sed mi bedaŭras ke tia ulo atingis la estranecon de TEJO.

Sed kial homoj ne venis al la renkontiĝoj? Mi ne vere scias, ĉar ili ne respondis al la mesaĝoj. Eble ili ne tre interesis pri Esperanto aŭ eble mankis al ili la tempon aŭ emon veni. Homoj ofte timas iri al grupo de nekonatoj kaj eble ili timis ke sia nivelo de Esperanto ne estis sufiĉe alta. Estas pli malfacila konatiĝi interrete ol persone. Ekzemple, amiko diris al mi ke li konas esperantiston kiu loĝas en Irlando kaj interkonatigis nin. Sed post nur du aŭ tri frazoj la konversacio mortis kaj ŝi ne venis al la eventoj. Sed kiam ni renkontiĝis dum JES, ni babilis multe kaj amikiĝis. Pli facilas babili kaj amikiĝi persone ol se iu nekonato sendis mesaĝon “Saluton, kiel vi fartas?”. Kiam mi demandis ŝin kial ŝi ne iris al la eventoj, ŝi simple ŝultrolevis kaj diris ke ŝi ne volis.

Do, mi ne scias kial mia provo malsukcesis. Eble homoj simple ne volis veni.